Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

"Η πόρνη από πάνω" έριξε την αυλαία στο 6ο Φεστιβάλ Θεάτρου.


 Φωτό και κείμενο: Ειρήνη Κουνάδη από τη σελίδα "Φωτογραφία και Τέχνη" στο facebook

Μη σας προβληματίζει ο τίτλος... Πρόκειται για τον «από πάνω» όροφο και όχι για κάποια άσεμνη ιδέα. Η ιστορία έχει ως εξής: φαλλοκράτης σύζυγος, με ειδίκευση στην κατάχρηση εξουσίας ως διεφθαρμένος αστυνομικός, στην κατάχρηση της συντρόφου ως καταπιεστικό αρσενικό και στην κατάχρηση ουσιών ως επίφοβα εθισμένος. Μια γυναίκα ελευθέρων ηθών, μετακομίζει στον πέμπτο όροφο και θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα...
Το έργο δείχνει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο την γυναικεία καταπίεση που δημιουργεί πλάσματα παραδομένα στην μεμψιμοιρία, την υποταγή, την κακεντρέχεια, που όμως δεν έχουν το θάρρος να κάνουν το βήμα που θα τις φέρει πιο κοντά στην ελευθερία και την ευτυχία. Κάποια στιγμή θα κηδέψει τον άντρα της. Και μαζί του, τον καταπιεσμένο εαυτό της. Η ζωή της περνάει μέσα από τα μάτια των άλλων, την οικογένειά της, τους ένοικους της πολυκατοικίας. Αναζητά τα αυτονόητα στην περιθωριοποίηση, όπως στους λιμοκτονούντες Πακιστανούς που νοικιάζουν αρχικά το από πάνω διαμέρισμα και που πιθανώς αντιπροσωπεύει την ενδόμυχη ψυχή της. Λόγος λιτός με έντονο μαύρο χιούμορ όπου αυτό χρειάζεται, αυτοσαρκασμός σε έναν χώρο όπου το λιβάνι ξορκίζει τα ως τότε βιωμένα. Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη, αβανταδόρικο, ανέδειξε το ταλέντο της πρωταγωνίστριας όπου οι συνεχείς εκφραστικές εναλλαγές χαρακτήρων έσπαγαν το ενδεχόμενο μιας πιθανής μονολογιακής μονοτονίας. Σε αυτό συνδράμει τα μέγιστα και η ολόσωστη σκηνοθεσία του Σταμάτη Πατρώνη.
Η ελευθερία προϋποθέτει όμως εσωτερικές διεργασίες και δεν αρκεί απλά ο θάνατος του "αφεντικού". Η απελευθέρωση της Ερατώς ήρθε με την εγκατάσταση της «πόρνης από πάνω». Βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μοντέλο ζωής, μακρινό αλλά και ταυτόχρονα τόσο ποθητό, όσον αφορά στην ελευθεριότητα και την αυτονομία της ζωής της. Το έργο θα ολοκληρωθεί με μια λυτρωτική προοπτική.

Η ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου εξαιρετική. Θαυμάσαμε ιδιαιτέρως το γεγονός ότι κατάφερε να μη δώσει τραγική χροιά, γιατί όντως δεν υπήρχε η προϋπόθεση του τραγικού. Πρόκειται για παράσταση ηθοποιού δασκάλας (ή "διδασκάλας" αν προτιμάτε) επάνω σε ένα δυνατό και άμεσο κείμενο, τόσο κοντά μας (μιλώ κυρίως για τις γυναίκες θεατές), που δεν ήταν λίγες οι φορές όπου εντοπίζαμε από τις θέσεις των θεατών, πικρά γέλια και συγκαταβατικά νεύματα του κεφαλιού. Μια υπέροχη ερμηνεία, η οποία καθηλώνει από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Η κ.Διδασκάλου ενσάρκωσε με μαεστρία το ρόλο μιας μεσαίας τάξεως γυναίκας, η οποία μαστίζεται ακόμα και σήμερα από τα κοινωνικά ταμπού του μεσοπολέμου που απλά την θέλουν δούλα, άβουλη και κυρίως δεσμευμένη, χωρίς καμιά ελευθερία, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους ενός άχρωμου διαμερίσματος. Τελικά η λύτρωση έρχεται πάντα από πάνω. Ακόμα και αν εκεί επάνω βρίσκεται μια πόρνη.
Το έργο, παρ’όλο που είναι κείμενο δωματίου, διόλου έχασε από τη μεταφορά του σε ανοιχτό χώρο, ειδικά αυτό το τελευταίο ήταν και μια ερμηνευτική πρόκληση για την ηθοποιό.

Με αυτήν την θριαμβευτική παράσταση, έπεσε η αυλαία του 6ου κατά σειρά Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κάθε μία από τις θεατρικές βραδιές, υπήρξε και από μια ξεχωριστή επιτυχία: από άποψη προσέλευσης, ποιότητας, οργάνωσης. Απολάυσαμε δέκα έργα που έλαμψαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με ελάχιστο ουσιαστικά χρηματικό κόστος, με πληθώρα επιλογών, κυριολεκτικά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ με πρωτεργάτη τον κ.Γιώργο Μπήτρο, ο οποίος έδωσε και φέτος, ψυχή και σώμα για τη δημιουργία και την εύρυθμη λειτουργία του. Αξίζουν συγχαρητήρια στον κάθε ένα ξεχωριστά: στις κυρίες και τους κυρίους Γιάννη Ζορμπά, Γιώργο Μπήτρο, Μαίρη Σταυρίδου, Βαγγέλη Πιτσιλό, Δέσποινα Γιαννούλη, Μάρθα Χαρτοφύλακα, Ρούλα Σαράντου, Ανέστη Κορνέζο. Επίσης, στους συνδιοργανωτές: τον Δήμο Αίγινας, την ΚΕΔΑ και την Περιφέρεια Αττικής.
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, όλα φτάνουν κάποια στιγμή στο τέλος τους. Έτσι, το Φεστιβάλ, αποτελεί πλέον παρελθόν. Μια ξεχωριστή, πολιτιστική ανάμνηση, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Με τα γέλια, τις συγκινήσεις, τους προβληματισμούς, την ψυχική ανάταση που μας πρόσφερε και προπάντων, τις ευκαιρίες που δίνει ο Πολιτισμός, για να βάζουμε ένα ακόμα λιθαράκι στην προσωπική μας ανέλιξη ως Άνθρωποι.
Και του χρόνου!


Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

"Η Απολυμένη", με την Κατερίνα Διδασκάλου. Ένας επικίνδυνα επίκαιρος μονόλογος.



 Γράφει η Ειρήνη Κουνάδη.

   Η παράσταση που πρόσφερε δυνατό γέλιο αλλά και μεγάλη συγκίνηση στο κοινό της πρωτεύουσας, με ένα θέμα που έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητα όλων μας είτε άμεσα είτε έμμεσα, έφτασε και στην Αίγινα, στα πλαίσια του 6ου Φεστιβάλ Θεάτρου.
    Μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του φαινομενικά λαμπερού Life Style, κάτω από τα glamorous Gucci και Prada περιτυλίγματα, το έργο σκιαγραφεί και αναφέρεται στην απόλυση μιας εξαιρετικά επιτυχημένης κοσμικογράφου που η ανεργία την επισκέπτεται χωρίς προειδοποίηση, λόγω ενός εσωτερικού επαγγελματικού σκανδάλου. Τα τηλέφωνα ξαφνικά σιγούν, οι πλούσιες μεγαλοκυρίες της στήλης της εξαφανίζονται και το μοναδικό που εν τέλει προβάλλει σε όλο του το μεγαλείο είναι ο ακατέργαστος εαυτός της αλλά και οι φυσικές και κοινωνικές στερήσεις.
     Καθώς η μοναξιά και οι διαδοχικές κρίσεις αυτοκριτικής τη βασανίζουν, η Μαριέττα συνειδητοποιεί πως πριν χάσει τη δουλειά της, ήταν απολυμένη και από την ίδια της τη ζωή. "Ατσαλάκωτη διέσχισα τη ζωή μου" παραδέχεται, σε έναν εκρηκτικό εσωτερικό μονόλογο. Έρωτας, αγάπη, τρυφερότητα, σχέσεις, όλα θυσιασμένα στο κυνήγι ενός λαμπερού αλλά ταυτόχρονα κενού τρόπου ζωής.
    Mια παράσταση - κέντημα, με έναν σκηνοθέτη που αξιοποίησε το χώρο, με μια εξαιρετική Κατερίνα Διδασκάλου, η οποία απέδειξε πως έχει τέλειο κωμικό συγχρονισμό μέσα στην ιλαροτραγική απελπισία της ως Απολυμένη, και με εκείνο το γνώριμα πικρό, σπαρακτικό, ευαίσθητο και σοφό θεατρικό ύφος του Αντώνη Τσιπιανίτη, ο οποίος, μαζί την "Καθαρίστρια του Life Style" και την "Πόρνη από Πάνω", πατάει γερά ως συγγραφέας στο έδαφος της νεοελληνικής πραγματικότητας. Και κάθε φορά μάς θυμίζει πως η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη έμπνευση, πηγάζει από την ίδια τη ζωή, εξελίσσοντας αυτό που ονομάζουμε Καθημερινό Θέατρο.

Κείμενο: Αντώνης Τσιπιανίτης
Ερμηνεία: Κατερίνα Διδασκάλου
Σκηνοθεσία : Κώστας Γάκης
Σκηνικά. Κοστούμια : Ματίνα Μέγκλα
Φωτισμοί : Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου - Νίκος Κωστάκος
Μουσική : Κώστας Γάκης
Βοηθός σκηνοθέτη : Μαρία Παπαφωτίου
Φωτό & κείμενο: Ειρήνη Κουνάδη

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Η Δέσποινα και ο Βαγγέλης "μεταξύ συρμού και αποβάθρας" ....ξανά

  Για άλλη μια φορά θα βρεθούμε "μεταξύ Συρμού και αποβάθρας" εξαιτίας  του Βαγγέλη και της Δέσποινας που τόσο ενθουσίασαν το κοινό του 6ου Φεστιβάλ Θεάτρου  και επανέρχονται την Τετάρτη 10 Αυγούστου στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας. Ώρα έναρξης 21.15.
  Μια μοναδική παράσταση γραμμένη και παιγμένη  για το Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας. Βίντεο και φωτισμοί: Βασιλική Ταντάουϊ.

Η "Απολογία του Σωκράτη" καθήλωσε το κοινό.


  Φωτογραφία: Βασιλική Ταντάουι
  Μια παράσταση που  καθήλωσε  τους θεατές που γέμισαν την αυλή του Λαογραφικού Μουσείου την Κυριακή 7/8 το βράδυ, ήταν η "Απολογία του Σωκράτη". Μια παράσταση δύσκολη, πέρα από τα συνηθισμένα, καθόλου εύπεπτη αλλά πολύ ουσιαστική.
   Στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου ακούστηκε ο αρχαίος ελληνικός λόγος με τον τονισμό και την εκφορά  του έτσι όπως δίδαξε τους δύο ηθοποιούς του ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης.
  Οι υπέρτιτλοι με μετάφραση στα Νέα Ελληνικά και στα Αγγλικά  βοήθησαν στην κατανόηση του κειμένου.
   Κι ενώ οι ώρες των Αρχαίων Ελληνικών περιορίζονται στα Γυμνάσια, ήταν πολύ ελπιδοφόρο ότι ανάμεσα στους θεατές υπήρχαν πολλά νέα παιδιά αλλά και εκπαιδευτικοί.
  Επί μιάμιση ώρα, όσο διήρκεσε η παράσταση, κυριάρχησε στο χώρο απόλυτη σιγή και ο λόγος μαζί με τον ήχο από τις σταγόνες της κλεψύδρας δημιούργησαν μυσταγωγία.
   Η παράσταση που  έχει υμνηθεί από κοινό και κριτικούς, ήταν ένα στοίχημα για το 6ο Φεστιβάλ Θεάτρου. Η παρουσίαση της αλλά κυρίως η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού ανέβασε  τον πήχυ του Φεστιβάλ.
  Τους ρόλους ερμήνευσαν οι:
ΣΩΚΡΑΤΗΣ:Βασίλης Καραμπούλας
ΜΕΛΗΤΟΣ:Γιάννης Κολόι

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016

"Il Trovatore". Μια Όπερα Τσέπης στο 6ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας



Γράφει η κ. Ειρήνη Κουνάδη.

   Είναι γνωστή η ατάκα του Enrico Caruso σχετικά με τον «Τροβαδούρο», ο οποίος, μαζί με το "Rigoletto" και τη "La Traviata", αποτελεί τη δεύτερη όπερα της δημοφιλούς τριλογίας του Giuseppe Verdi: «Το μόνο που χρειάζεται ο Τροβατόρε για να πετύχει είναι απλά οι 4 μεγαλύτεροι τραγουδιστές του κόσμου».
Όντως, το "Il Trovatore" είναι μία από τις πιο αγαπημένες όπερες του κοινού, από την εποχή της πρεμιέρας του. Ο θρίαμβος της πρώτης παράστασης του 1853 στο θέατρο Apollo της Ρώμης ήταν τόσο μεγάλος, ώστε οι κριτικοί της εποχής απεκάλεσαν τον Verdi, Καίσαρα της Τέχνης. Η δράση της όπερας εξελίσσεται στα βόρεια της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Πολλά χρόνια νωρίτερα, μια τσιγγάνα μάγισσα καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά, με την υποψία ότι καταράστηκε τον έναν από τους δύο μικρούς γιους του Κόμη ντι Λούνα. Πριν η μάγισσα καεί, ζήτησε από την κόρη της, Ατζουτσένα, να εκδικηθεί για το θάνατό της. Λίγο αργότερα το βρέφος εξαφανίστηκε και ακριβώς στο σημείο όπου είχε καεί η μάγισσα, βρέθηκαν στις στάχτες τα κόκκαλα ενός παιδιού. Όλοι πίστεψαν πως ήταν ο γιος του Κόμη και πως υπεύθυνη ήταν η κόρη της μάγισσας. Ο Κόμης όμως, που αρνήθηκε να πιστέψει στο θάνατο του γιου του, ζήτησε λίγο πριν πεθάνει από το άλλο του παιδί, να εξακολουθήσει να ψάχνει για την κόρη της τσιγγάνας και τον αδελφό του. Έκτοτε, ο νέος Κόμης δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά την Ατζουτσένα, ζητώντας εκδίηση.
Παρακολουθήσαμε, μία Pocket Opera λοιπόν, μια Όπερα Τσέπης, απαλλαγμένη από βαριά σκηνικά και φανταχτερά κοστούμια, που κάποιες φορές, μπορεί και να υπονομεύουν την κύρια ουσία του έργου, η οποία δεν είναι άλλη από τη Μουσική και τις Ερμηνείες. Η Φανή Παλιούρα, που πέρυσι την είχαμε απολαύσει ως "Καθαρίστρια του Life Style" στον ίδιο χώρο και υπό τον ίδιο θεσμό, φέτος επέστρεψε και δοκίμασε τις δυνάμεις της στη σκηνοθεσία, με εκπληκτικά αποτελέσματα. Σε ένα δύσκολο project, είναι η αλήθεια, αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε θριαμβευτικά όλους τους συντελεστές. Με συνοδεία έναν άριστο πιανίστα, δίνοντας βάση στις εξαίσιες φωνές και την Υποκριτική, η παράσταση έχει διατηρήσει τα λυρικά μέρη, έχοντας απεκδυθεί όμως τα Χορωδιακα και το Libretto, φανερώνοντας έτσι μια άλλη, κρυφή θα λέγαμε πτυχή του έργου, πιο θεατρική,πιο ερμηνευτική, πιο άμεση.
Αυτό το ιδιαίτερο μουσικο-θεατρικό κράμα, παρ'όλο που μπορεί να φαίνεται αγνώριμο ακόμα και στους φανατικούς του είδους, δεν ξένισε,αλλά το αντίθετο μάλιστα, απέσπασε τη θερμή αποδοχή και την απόλυτη προσύλωση των θεατών. Απόδειξη, το παρατεταμένο και ειλικρινές χειροκρότημα του κοινού, που έριξε αυλαία σε μια από τις πιο ιδιαίτερες και επιτυχημένες παραστάσεις του Φεστιβάλ!
Μουσική: Giuseppe Verdi
Libretto: Salvadore Cammarano
Πρωταγωνιστούν:
Leonora – Έλλη Αναστασοπούλου
Manrico – Χρήστος Δεληζώνας
Conte di Luna – Νικόλας Καραγκιαούρης
Azucena – Φωτεινή Αθανασάκη
Αφήγηση – Φανή Παλιούρα
Μουσική Διδασκαλία, Διεύθυνση, Πιάνο – Πάνος Λουμάκης
Σκηνοθεσία, Σκηνικά, Κοστούμια – Φανή Παλιούρα
Υποκριτική διδασκαλία – Μιλτιάδης Φιορέντζης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Τζιφάκης
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη









Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

"Η Φαλακρή Τραγουδίστρια" και η επιστροφή του Βασίλη Βασιλάκη.


  
  Με δύο πολύ πετυχημένες βραδιές συνεχίστηκε το πρόγραμμα  του 6ου Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας."Η Φαλακρή τραγουδίστρια" κατόρθωσε να κερδίσει  το θεατρόφιλο κοινό της Αίγινας και να  αποσπάσει κολακευτικά σχόλια για την ερμηνεία των ηθοποιών της ομάδας "ΔΕΝ" και για τη σκηνοθετική άποψη του Βασίλη Βασιλάκη.

  Γράφει η κ. Ειρήνη Κουνάδη:
  Η Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ευγένιου Ιονέσκο είναι ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα του Θεάτρου του Παραλόγου, ενός θεάτρου που ήκμασε τις δεκαετίες '50 και '60, εξέφραζε την εποχή του, μια εποχή παραλογισμού, προερχόμενης από τη φρίκη των πολέμων.

   Σε αυτό το δραματικό είδος που πάει κόντρα στο κλασικό δραματικό θέατρο, υπάρχουν μια σειρά από σκηνές που θα μπορούν να ειδωθούν και μεμονωμένα χωρίς ιδιαίτερο νόημα σε αυτά που αναφέρονται, αλλά αναδεικνύοντας μια σειρά από νοήματα μέσα από τον λόγο και κυρίως μέσα από την σκηνική σύμβαση. Σημειολογικά, στις παραστάσεις έργων του Παραλόγου δεν έχει τόσο σημασία ο γραπτός λόγος ως σύστημα επικοινωνίας, όσο η πολυσημία του σκηνικού κώδικα και ο μηχανισμός της μεταγλωσσικής λειτουργίας του κειμένου. Ο ίδιος ο Ιονέσκο αποκαλεί το έργο, μια «τραγωδία της γλώσσας» με τους διαλόγους να φαίνονται με την πρώτη ανάγνωση πως έχουν παντελή έλλειψη νοήματος και ιδεών μέσα σ’ ένα κλίμα ανίας, αλλά μέσα από αυτή την αίσθηση μιλάει για βαθύτερα υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα. Οι χαρακτήρες του είναι θύματα της ίδιας τους της γλώσσας, αιχμάλωτοι της καθημερινότητας, δύτες σε μια θάλασσα της μοναξιάς, των επιφανειακών σχέσεων και των ανιαρών συνανθρώπων.

  Ο Βασίλης Βασιλάκης, ένας από τους πρώτους πραγματικούς επαγγελματίες του θεάτρου που δίδαξαν την υποκριτική τέχνη στην Αίγινα, επιστρέφει μετά από αρκετά χρόνια στο νησί που λάτρεψε και τον λάτρεψε κι αυτό με τη σειρά του. Με μια ολόφρεσκη ομάδα από νέους ταλαντούχους ηθοποιούς, η σκηνοθεσία εντυπωσιάζει με τη πρωτοτυπία, την αυθεντικότητα, πάει κόντρα στην εποχή της συντήρησης και χρωματίζει τους ήρωές του έργου με χαρακτηριστικά αχαρακτήριστα, με έλλειψη στοιχειώδους επικοινωνίας, τους πλουτίζει με μια αφέλεια, ένα ελαφρό η ανύπαρκτο προβληματισμό και διαλόγους σχεδόν βρεφικούς. Οι ερμηνείες, φρέσκιες, γεμάτες ενέργεια και κέφι, δίνουν στο κείμενο αυτή την ώθηση ακριβώς που χρειάζεται για να απογειωθεί.
   Συνολικά, η πρόταση της ομάδας "ΔΕΝ"  δικαιώνει την επιλογή του κ.Γιώργου Μπήτρου να τους επιλέξει να συμμετέχουν στο 6ο Θεατρικό Φεστιβάλ.
   Εν κατακλείδι, ολόκληρη η παράσταση συνομιλεί δημιουργικά με το έργο του Ιονέσκο και την παράδοση του Θεάτρου του Παραλόγου, δίνοντας όμως κάτι εντελώς προσωπικά, καλλιτεχνικά αλλά και επικαιρικά ενδιαφέρον.
Σκηνοθεσία- Φωτισμοί: Βασίλης Βασιλάκης
Παίζουν: Λάζαρος Θεοδωρακόπουλος, Βίκυ Ίτσιου, Γιάννης Κοντός, Σιδέρης Νανούδης, Κλέα Σαμαντά, Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Μουσική: Δήμος Βρύζας
Σκηνικά: Γιώργος Μπάμπος Λαμπρόπουλος & Βασίλης Βασιλάκης
Κουστούμια: Στέλλα Γκρεκιώτη
Φωτό & κείμενο: Ειρήνη Κουνάδη