Ο εξαιρετικός κ. Δημήτρης Φραγκιόγλου

 Τον γνωρίσαμε από την τηλεόραση με τη σειρά "Της Ελλάδος τα παιδιά" στο πλάι  του πτέραρχου Κάκκαλου (Γιάννη Μπέζου) ερμηνεύοντας τον "χλαπάτσα". Τηλεοπτικό πρόσωπο που έχει όμως σημειώσει μια σημαντική πορεία στο θέατρο. Τον απολαύσαμε στο μεγάλο μιούζικαλ "Βίκτωρ - Βικτώρια" στο Πάνθεον ενώ εκείνος παράλληλα έκτιζε το μονόλογο "Οι 100 ρόλοι που δεν πρόλαβα να παίξω".

  Η παρουσία  του στο 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας άφησε το στίγμα του. Ένα στίγμα υποκριτικής αλλά και σπάνιας ευγένειας, αμεσότητας και απλότητας.

  Ο κ. Ανέστης Κορνέζος που παρακολούθησε την παράσταση, γράφει σχετικά στην προσωπική του σελίδα στο fb.

 

 Του κ. Ανέστη Κορνέζου:

«Οι 100 ρόλοι που δεν πρόλαβα να παίξω», μετά τις sold out παραστάσεις στο Athens Comedy Festival, ήρθε κι από τα μέρη μας. Και όχι, δεν επρόκειτο για τον Τροχό της Τύχης, όπως μονολόγησε μια διπλανή μας κυρία από το κοινό, αλλά για μια παράσταση που μόνο πικρές αλήθειες έλεγε για την ανθρώπινη ύπαρξη, δοσμένος με χιούμορ και με την εξαιρετική ερμηνεία του κ.Δημήτρη Φραγκιόγλου.

Πρόκειται για ένα έργο διαδραστικό, γεμάτο χιούμορ, αυτοσαρκασμό και υπαρξιακό προβληματισμό. Ξέρετε αυτούς τους κλασικούς τίτλους lifestyle περιοδικών που μας καλούσαν να κάνουμε «οπωσδήποτε» κάποια πράγματα πριν πεθάνουμε ή πριν φτάσουμε σε μια συγκεκριμένη ηλικία; Και μπορεί σήμερα ένας σκεπτόμενος άνθρωπος να γελάει με κάτι τέτοια, αλλά υπάρχουν κι αυτοί οι οποίοι ενδεχομένως πανικοβάλλονται από αυτά τα επιβαλλόμενα «πρέπει» που κατευθύνουν μια μάζα ατόμων.

Ο ήρωάς μας, λοιπόν, θεωρεί ότι κάποιοι ρόλοι δεν εντάχθηκαν στο ρεπερτόριό του και δεν προλαβαίνει να τους υποδυθεί όλους. Και μάλιστα, αυτοί είναι μονάχα 100. Σκοπός του να κινηθεί ταχύτατα και να μας τους παρουσιάσει, μαζί με το αναμφισβήτητο ταλέντο του. Βοηθός στην επιλογή της σειράς των ρόλων που θα δούμε στη σκηνή, ένας τροχός, όχι της Τύχης, αλλά του Απωθημένου. Εκεί αναγράφονται όλοι οι ρόλοι που δεν πρόλαβε να ερμηνεύσει, από όλο το φάσμα της υποκριτικής τέχνης. Από τη Μάσα των Τριών Αδερφών του Τσέχωφ και τον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ, έως την Σοφιανού που ενσάρκωνε η Κατερίνα Γιουλάκη στο Ρετιρέ.

Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου επί σκηνής, αναρωτιέται γιατί δεν του εμπιστεύονται το ρόλο του Wolverine, και τί περισσότερο διαθέτει από αυτόν ο Hugh Jackman. Και έτσι ξεδιπλώνεται η ανασφάλεια, ο φόβος της απόρριψης, το παράπονο.

 Είναι, όμως, αυτό το «γιατί» δικαιολογημένο ή είναι απλά
υπερεκτίμηση των ικανοτήτων του; Θα έπαιζε ποτέ πράγματι αυτούς τους ρόλους ή απλά πίστεψε ότι η ζωή τού το χρωστάει όπως πολλοί από εμάς θεωρούμε πως κάπου αδικηθήκαμε; Πολλά και διάφορα ερωτήματα που δεν θα πάρουν ποτέ απάντηση, όπως και οι ρόλοι του που δεν θα παιχτούν ποτέ. Το χιούμορ θολώνει και βολικά σκεπάζει αλήθειες.

Άμεσος και απολαυστικός ο Δημήτρης Φραγκιόγλου στο ρόλο του απελπισμένου ηθοποιού, σε μία εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Μακαλιά, που ξεχωρίζει. Και που ξέρεις, ίσως στην επόμενη παράσταση να του βγει και ο Μπέκετ…

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη

 

"Ο Χορός της Εξουσίας", η 4η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου

 Του κ. Ανέστη Κορνέζου

   Ο «Οργανισμός Ελληνικού Θεάτρου Αιχμή» πήρε τη σκυτάλη στο 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου, όπου παρουσίασε τη θεατρική σύνθεση «Ο Χορός της Εξουσίας» (Αγαμέμνων - Κλυταιμνήστρα - Ορέστης), σε σκηνοθεσία Γιάννη Νικολαΐδη.

   Ο Χορός της Εξουσίας αμείλικτος, διαρκής και καταπιεστικός, βγαλμένος μέσα από το μύθο των Ατρειδών. Μια αιματοβαμμένη οικογένεια, ένα παλάτι που μυρίζει φόνο και αίμα. Τα σκοτεινά του δώματα είναι γεμάτα σκιές και συνωμοσίες. Αλλά οι χειρότεροι φόνοι βρίσκονται έξω από τις πύλες. Ανάμεσα στους πολίτες που τους καταδυναστεύουν τη ζωή. Ένας χορός μακάβριος γύρω από την Εξουσία, μια διαρκής και ταυτόσημη εναλλαγή με τα ίδια αποτελέσματα πάντα. Και οι ψευδαισθήσεις προσφέρονται απλόχερα στους απελπισμένους πολίτες που κατοικούν «εκτός των τειχών».

     «Έχασα πολύ περισσότερο αίμα γεννώντας το γιο του», αναφωνεί η Κλυταιμνήστρα για τον Αγαμέμνονα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την πράξη της και αποφασίζει ταυτόχρονα την εκτέλεσή της από τα χέρια του γιου της Ορέστη, αυτόν που γέννησε χάνοντας το περισσότερο αίμα της. Και ο κύκλος της Εξουσίας και του αίματος συνεχίζεται, πολλές φορές ερήμην του λαού που καθοδηγούν και δυναστεύουν, πάντα όμως για το «καλό του».  Οι ήρωες του δράματος συνομιλούν μεταξύ τους, αλλά απευθύνονται σε μας. Η συναρπαστική δράση και ο καίριος λόγος αφορούν το σήμερα, ενώ ανοίγουν μια χαραμάδα από φως μέσα στη σκοτεινιά που βιώνουμε. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το έργο, μια "Επιδαύρεια Παράσταση Τσέπης", αδόκιμος όρος βέβαια, αλλά είναι τεράστια η δύναμη και οι συγκινήσεις που πηγάζουν από αυτή τη δουλειά. Και λογικό, αφού πρόκειται για θέατρο που έχει βουτήξει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, με την επιτυχία που το έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς.

Σκηνοθεσία: Γιάννης Νικολαϊδης
Πρωταγωνιστούν: Φωτεινή Φιλοσόφου, Γιάννης Νικολαϊδης, Λεωνίδας Αργυρόπουλος
Μονωδός, ο μπάσος Βασίλης Ασημακόπουλος
Σκηνικά κοστούμια: Όλγα Σχοινά
Μουσική επιμέλεια:Στέφανος Νικολαϊδης
Φωτισμοί:Στέφανος Κεραμιδά
Εικαστική επιμέλεια Agellakis digital
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη

 

«Η Παρέλαση», της Λούλας Αναγνωστάκη. Η 3η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου

 Του  Ανέστη Κορνέζου

Στην «Παρέλαση», δύο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης, γίνονται μάρτυρες της φρικαλέας έκβασης μιας στρατιωτικής παρέλασης που πραγματοποιείται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Τα δύο παιδιά θα παρακολουθήσουν την πορεία και την κατάληξη της παρέλασης μέσα από το παράθυρο στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Τραγική φιγούρα των γεγονότων που πρόκειται να συμβούν, είναι ο προοδευτικός πατέρας των παιδιών, ο οποίος εκτελείται μπροστά στα μάτια τους. Τελικά, η παρέλαση που θα πλημμύριζε με εθνική περηφάνια τις καρδιές της Ζωής και του Άρη καταλήγει σε αιματοχυσία και τα δύο αδέλφια συγκλονίζονται, εφόσον έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή αλήθεια.

Ο πόλεμος τελείωσε, όμως παραμένουν ακόμα αιχμάλωτοι του σπιτιού τους και ενός εξίσου δεσποτικού καθεστώτος που παραμονεύει. Η μοναξιά και η ενοχή εντείνουν το ψυχικό τραύμα που έχει σημαδέψει τις ψυχές του Άρη και της Ζωής όλα αυτά τα χρόνια, ήδη από τον καιρό του πολέμου μέχρι την τωρινή ζωή τους. Αυτό φαίνεται και από την έλλειψη επικοινωνίας με τον πατέρα τους και το αίσθημα της απομόνωσης, καθώς μεγαλώνουν έγκλειστοι μέσα στο σπίτι. Για να επιβιώσουν μέσα στην καθημερινή ρουτίνα βρίσκουν καταφύγιο στην ονειροπόληση και οραματίζονται τη στιγμή που θα έρθουν σε επαφή με τον έξω κόσμο. Παρά τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις ψυχολογικές διακυμάνσεις, ο ένας διαδραματίζει τον ρόλο του στηρίγματος για τον άλλο. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, γίνεται εμφανές πόσο οι ζωές μας είναι άρρηκτα δεμένες αφού οι πράξεις του καθενός έχουν «πολιτικό» αντίκτυπο στους συνανθρώπους μας. Παρακολουθούμε την αδιαφορία λοιπόν, ως καταστρεπτική πράξη. Εν κατακλείδι, απολαύσαμε μια αντιμιλιταριστική /
αντιδικτατορική παράσταση που ακροβατούσε ανάμεσα στο κοινωνικό θρίλερ και το υπαρξιακό δράμα, ένα έργο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον Stephen King ή ακόμα και από τον Edgar Allan Poe, τόσο όμορφα σκοτεινό και τόσο κλειστοφοβικά σπουδαίο…

Εξαιρετική η δουλειά ολόκληρου του καλλιτεχνικού επιτελείου. Η μεστή, λιτή και απέριττη, σκηνοθετική προσέγγιση των ηθοποιών που ερμηνεύουν παραμένει πιστή στο ύφος της Αναγνωστάκη, ενώ προσδίδει ένταση και τρυφερότητα στο λόγο τους. Οι δύο ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. Οι υποβλητικοί φωτισμοί και οι απόκοσμοι ήχοι, σε συνδυασμό με τη στρατιωτική μουσική ενισχύουν την έξωθεν απειλή που πλησιάζει.

Παίζουν: Ελένη Στεργίου / Κωνσταντίνος Μάρκελος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Σύμβουλος Δραματουργίας: Βασιλική Δεμερτζή
Μουσική: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου
Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά – Μπάμπης Καμπανόπουλος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα.
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Σχεδιασμός ήχου: Πάνος Τσεκούρας.

Η ΚΕΔΑ σε συνεργασία με την Επιτροπή του Φεστιβάλ, μάς φέρνει έργα αξιώσεων, επιπέδου και κυρίως για κάθε θεατρική προτίμηση, κυριολεκτικά δύο βήματα από το σπίτι μας. Ας υποστηρίξουμε όλοι, όσο μπορεί ο καθένας αυτή την προσπάθεια, για να μπορέσει ο θεσμός αυτός να δυναμώσει ακόμα περισσότερο και να συντηρηθεί αυτή η κοιτίδα θεατρικού ανταμώματος.

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη

«Ζητάτε να σας πω». Η δεύτερη παράσταση του 7ου Φεστιβάλ Θεάτρου

Του κ. Ανέστη Κορνέζου από το Fb.

Δυναμικά συνεχίστηκε και τη δεύτερη βραδιά το 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου. Ένας μεγάλος ηθοποιός, μία εξαιρετική performer και μία κλασσική ορχήστρα συνέπραξαν και το αποτέλεσμα ήταν φαντασμαγορικό! Ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μπουρδούμης έχοντας στο πλευρό του την Ντέπη Σακελλαρίου και την Brillante Classic Orchestra, υπό την ενορχήστρωση της μαέστρου Κατερίνας Βαφειάδου, μας προσκάλεσαν να τους «ζητήσουμε να πουν» αγαπημένα τραγούδια μιας αλλοτινής, λιγότερο επιτηδευμένης εποχής. Και πώς να αρνηθούμε… Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης με έναν δικό του ιδιαίτερο θεατρικό τρόπο, η Ντέπη Σακελλαρίου με την υπέροχη φωνή της και η Brillante Classic Orchestra υπό την καθοδήγηση την σπουδαίας μαέστρου Κατερίνας Βαφειάδου, μας ταξίδεψαν από τον Αττίκ (το τραγούδι του οποίου έχει δώσει και τον τίτλο στην παράσταση) και τον Κώστα Γιαννίδη, έως τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Μίκη Θεοδωράκη.

Νομίζουμε πως το όλο θέαμα εκτός από το να μας ψυχαγωγήσει, έχει και δυο άλλους στόχους: πρώτον να θυμίσει στους παλαιότερους μερικές τεράστιες ελληνικές μελωδίες και δεύτερον να πει στους νεότερους (ειδικά τους μουσικοσυνθέτες) «προσοχή, ας μην παρεκκλίνουμε πολύ από αυτά τα σημεία αναφοράς».

Με την αυλή του Λαογραφικού να έχει γεμίσει ασφυκτικά, ο κόσμος καταχειροκρότησε αυτή την ιδιαίτερη μείξη του Κλασσικού με τις Λαϊκές μελωδίες, αφού η θεατρική ερμηνεία του Αλέξανδρου και της Ντέπης, σε συνδυασμό με τη μαγεία του πιάνου, των εγχόρδων και των πνευστών της Ορχήστρας, πήγε τα τραγούδια ένα επίπεδο παραπάνω.

Ιδιαίτερες στιγμές, το τανγκό που χόρεψε ο Αλέξανδρος με την κυρία από το κοινό, αλλά και η απονομή τιμητικής πλακέτας από τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τον κ.Νίκο Οικονόμου στον συνθέτη και μαέστρο Γιώργο Θεοδοσιάδη, που τίμησε με την παρουσία του το φεστιβάλ.

Ενορχήστρωση / Διεύθυνση Ορχήστρας: Κατερίνα Βαφειάδου
Σκηνοθετική Επιμέλεια: Αλέξανδρος Μπουρδούμης
Οργάνωση Παραγωγής: ALTERCOM

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη

 

«Θρόνος Αντίκα». Εντυπωσιακή πρεμιέρα για το 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου Αίγινας (

  Του κ. Ανέστη Κορνέζου από την προσωπική του σελίδα στο Fb. Φωτογραφίες Ειρήνη Κουνάδη.

Η στιγμή που όλοι οι θεατρόφιλοι της Αίγινας περίμεναν, επιτέλους έφτασε. Το 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου ξεκίνησε εχθές 21 Ιουλίου με μια παράσταση…βασιλική, άξια ενός θρόνου κατά τον τίτλο της. Με Αιγινήτικο αίμα, την επαγγελματία ηθοποιό κ.Δέσποινα Γιαννούλη, να ανεβάζει την αυλαία του θεσμού και να φανερώνει τους καλύτερους οιωνούς για το τί θα επακολουθήσει.

Το έργο «Θρόνος Αντίκα» αναφέρεται στην απολογία του Τεό Ταδούλη για τη δολοφονία της γυναίκας του. Ανατέμνει τις σχέσεις στις μεγαλουπόλεις και αποκαλύπτει τα πνευματικά και ηθικά αδιέξοδα της χώρας βάσει της ομότιτλης νουβέλας της Λιλής Ζωγράφου. Πρόκειται για την ιστορία κάποιου φτωχού πλην τίμιου νέου, τον οποίο επιλέγει μια γόνος αριστοκρατικής οικογένειας ως σύζυγο της. Έλα όμως που η κυρία είναι σωστή μέγαιρα και κάνει ό,τι θέλει το φτωχό και άβουλο ανθρωπάκι. Μάλιστα είναι τόσο μεγάλος ο έλεγχος και η επιρροή που ασκεί στη ζωή του, που όταν πεθαίνει είναι σίγουρος ότι εκείνος τη σκότωσε, αφού η κυρά του είχε προαναγγείλει ότι, έτσι και τολμούσε να την εγκαταλείψει, θα αυτοκτονούσε και θα φρόντιζε να φανεί ως έγκλημα εκ προμελέτης.

Λιτή και ουσιώδης σκηνοθετική προσέγγιση, ερμηνεία με πλούτο συναισθημάτων και συγκρότηση λόγου, κίνησης και σκέψης. Η κ.Γιαννούλη είναι φτιαγμένη από εξαίρετο υποκριτικό υλικό και αυτό φάνηκε στη διάρκεια της παράστασης, όπου έκανε τους πολυάριθμους θεατές να κρέμονται από τα χείλη της. Με έντονες κοινωνικοοικονομικές προεκτάσεις, με επίκεντρο πάντα τα διαχρονικά ηθικά λάθη του ανθρώπου, ακτινογραφία της ελληνικής οικογενειακής ματαιοδοξίας, με πολλά κωμικά στοιχεία και με κόντρα μεταξύ τους απολαυστικούς ρόλους και ερμηνείες.

Η επιτροπή του φεστιβάλ (Οικονόμου Νίκος, Μπήτρος Γιώργος, Κουκούλη Μαίρη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα, Νεκταρία Μπήτρου) με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο, έδωσαν και πάλι τον καλύτερό τους εαυτό για να στήσουν μια σειρά παραστάσεων που ανεπιφύλακτα θα κερδίσουν και τον πιο απαιτητικό θεατή.

Μη χάσετε καμία από τις παραστάσεις που ακολουθούν τις επόμενες ημέρες. Πρόκειται για εξαιρετικές ανάσες πολιτιστικής δροσιάς μέσα στον αποπνικτικό κοινωνικό μας καύσωνα.

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη