«Επάγγελμα Πόρνη». Η 3η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου.

 Ο άσχημος καιρός αποδείχτηκε τελικά ο μεγάλος αντίπαλος της Λιλής Ζωγράφου, που ανάγκασε  την παράσταση του έργου της "Επάγγελμα πόρνη" να δοθεί σε κλειστή αίθουσα -  την αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας - καλώντας  την ερμηνεύτρια κ. Αλεξάνδρα Παλαιολόγου να αναμετρηθεί με αντίξοες σκηνικές συνθήκες και μεγάλη ζέστη. Ωστόσο ο καιρός στέρησε τη δυνατότητα σε πολλούς θεατές να παρακολουθήσουν την παράσταση  του έργου: "Επάγγελμα πόρνη"  που ήταν και  η τρίτη κατά σειρά παράσταση  του 8ου Φεστιβάλ  Θεάτρου Αίγινας.

 Παραθέτουμε  το μεστό κείμενο  του κ. Ανέστη Κορνέζου πλαισιωμένο από  τις φωτογραφίες  της κ. Ειρήνης Κουνάδη.

    Του κ. Ανέστη Κορνέζου. 

Ιδιαίτερα δυναμική η συνέχεια του Φεστιβάλ Θεάτρου καθώς, μετά τον Γάμο του Καραχμέτη και τον Πολυτεχνίτη που έτυχαν θερμής υποδοχής από το πολυάριθμο κοινό του νησιού, σειρά είχε η κ.Αλεξάνδρα Παλαιολόγου με το έργο της Λιλής Ζωγράφου, «Επάγγελμα Πόρνη».

Το 13ο κατά σειρά έργο της συγγραφέως από ένα σύνολο 24 βιβλίων και το δεύτερο μεγαλύτερο σε επανεκδόσεις της. Πύρινη, μαχητική και αντισυμβατική η γραφή της. Ένας σοκαριστικός αυτοβιογραφικός μονόλογος που τσακίζει κόκκαλα, ξυπνάει μνήμες και επιχειρεί να αφυπνίσει συνειδήσεις.

Από το πρώτο δευτερόλεπτο που εισέβαλε η ηθοποιός στη σκηνή, μέχρι το τσιγάρο αποφόρτισης στο τέλος της παράστασης, φαίνεται ότι έβαλε την ψυχή της σε αυτόν τον απαιτητικό μονόλογο. Άνοιξε την παλέτα των συναισθημάτων της και ζωγράφισε την κάθε φράση με ό,τι της άρμοζε: απογοήτευση, ειρωνεία, περιφρόνηση, αυτοπεποίθηση, αγωνία, μοναξιά. Ειδικά στο δεύτερο μέρος, που το ξεχωρίζει και η ίδια η ηθοποιός ως μάνα το αγαπημένο της παιδί, η ρεαλιστική της θεατρική απόδοση ήταν τέτοια που μας οδήγησε να φαντασιωθούμε ότι δεν είναι μόνο η Γυναίκα που αφηγείται, αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ως πολύπαθος λαός που εκδίδεται και βιάζεται, συνειδητά και ασύνειδα.

Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε την ηρωίδα στην προσπάθειά της να αλλάξει το αναγραφόμενο επάγγελμα στο διαβατήριό της, ώστε να μπορέσει να εγκαταλείψει την χώρα. Τα ευτράπελα και η πηγαία ανάγκη για αφήγηση των πεπραγμένων επέτρεπαν στο γέλιο και τη συγκίνηση να εναλλάσσονται στις καρδιές.

Μια πιο σκληρή και με σχεδόν καθόλου στοιχεία χιούμορ ιστορία ήρθε να διαδεχτεί την πρώτη. Η αποκάλυψη της ψυχιατρικής κλινικής όπου βρίσκεται έγκλειστη η συγγραφέας, ξετυλίγει ένα κουβάρι γεγονότων τα οποία της έδωσαν περαιτέρω τροφή για αγώνα και δημιουργία. Το σκληροτράχηλο πνεύμα δεν επέτρεψε σε τίποτα να το κατασπαράξει, αντιθέτως το βοήθησε να βρει τον μίτο και να ξεφύγει από τον εφιαλτικό λαβύρινθο.

Ο Ένκε Φεζολλάρι σκηνοθετικά επιτέλεσε με επιτυχία όχι μόνο τα προαπαιτούμενα, αφ’ενός την πλήρη αφοσίωση του θεατή προς την μονολογούσα και αφ’ ετέρου το περιθώριο στην πρωταγωνίστρια του να αναδείξει τις ερμηνευτικές της δυνατότητες, αλλά και να εγείρει πολιτικούς, κοινωνικούς, ιστορικούς και ανθρωπιστικούς προβληματισμούς, που εικάζουμε ότι ήταν και ο ευσεβής πόθος του.

Στη σκηνή του θεάτρου, μετά το τέλος της παράστασης, είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε και το έξυπνο σκηνογραφικά κολάζ με εφημερίδες της εποχής, τοποθετημένες εκεί ώστε να θυμίζουν στο κοινό γεγονότα κατά τη διάρκεια της επταετίας.

Κι αν θα μπορούσαμε να συμπτύξουμε σε μία φράση ολόκληρη αυτή τη μία ώρα θεατρικής απόλαυσης, δεν θα ήταν άλλη από το αγαπημένο ρητό της ίδια της συγγραφέως:
«Η ζωή νικά».

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη

"Πολυτεχνίτης κι Ερημοσπίτης". Η 2η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου

 Του κ. Ανέστη Κορνέζου. 

Φωτογραφίες Ειρήνη Κουνάδη

Υπάρχει μια γενικευμένη αίσθηση στους κύκλους του "σοβαρού" θεάτρου, πως το φερόμενο ως εμπορικό έχει πουλήσει την ψυχή του στον άρχοντα του κέρδους και έχει απολέσει και την τελευταία υπόνοια ποιότητας. Μέγα λάθος, καθώς η παράσταση που παρακολουθήσαμε πρόσφατα στα πλαίσια του Φεστιβάλ απέδειξε πως το αγνό λαϊκό θέατρο είναι μια κατηγορία από μόνο του και συνεχίζει να ζει ατόφιο και περήφανο.

Λίγο πολύ, όλοι έχουμε πετύχει σε ζάπινγκ τη θρυλική πλέον ταινία των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου. Όλοι θυμόμαστε τον φτωχό επαρχιώτη που αναγκάζεται να εγκατασταθεί στην Αθήνα για μια καλύτερη οικονομικά ζωή, και που μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις κάνει όποια δουλειά του προτείνουν, με αποτέλεσμα να μην στεριώνει πουθενά και να γυρίσει τελικά στο χωριό του.

Φέτος, η ταινία που από το 1963 ψυχαγωγεί γενιές Ελλήνων (πόσοι δεν έχουμε ξεκαρδιστεί στην κλασσική σκηνή με τη μακαρονάδα ή στις σπαρταριστές ατάκες του φωτογραφείου, όσες φορές και αν έχουμε παρακολουθήσει τον Πολυτεχνίτη) γνώρισε ένα σεβαστό και απόλυτα πετυχημένο remake στο θέατρο Αθηνά, και εμείς είχαμε την τύχη στα πλαίσια του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου να απολαύσουμε άλλη μια παράσταση που στην Αθήνα είναι ήδη talk of the town.

Πολλοί κατευθυνθήκαμε προς τη σκηνή προκατειλημμένοι, όμως εκείνος που είχαμε όλοι στο μυαλό, ο πρώτος Ερημοσπίτης διδάξας, έλαμπε δια της απουσίας του. Είναι όντως σπάνιο μια διασκευή να αποστασιοποιηθεί από το πρωτότυπο και να συνεχίζει να κουβαλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Εδώ όμως είχαμε μια παράσταση βασισμένη μεν στο σενάριο της ταινίας, αλλά με θεατρική ταυτότητα, που σκοπό είχε να ψυχαγωγήσει το κοινό και να του χαρίσει δυο ώρες ατόφιου γέλιου. O Σπύρος Πούλης κατάφερε να παρουσιάσει μια ολόδική του ερμηνεία, χωρίς να φέρει στο μυαλό τον -ξέρετε ποιόν-. Μεταφέροντας όλα τα κωμικά στοιχεία του κλασικού ηθοποιού, ακόμη και χαρακτηριστικές γκριμάτσες, χωρίς ωστόσο να πέσει ούτε στιγμή στην παγίδα της μίμησης που θα μπορούσε εύκολα να τον μεταμορφώσει σε μια καρικατούρα, έκανε δικό του το κάθε στοιχείο του σεναρίου. Ο υπόλοιπος θίασος, φέρει και εκείνος ένα κύρος μακράς θεατρικής εμπειρίας, πλαισιώνοντας όμορφα τον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, αρχικά είχε γράψει το έργο προοριζόμενο για θεατρική σκηνή, που όμως τελικά γνώρισε την μεγάλη του επιτυχία στον κινηματογράφο, με τη διασκευή που έκαναν με τον Αλέκο Σακελλάριο. Βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 30 Σεπτεμβρίου 1963, σε παραγωγή Γιάννη Καρατζόπουλου & ΣΙΑ ενώ στην ταινία συμμετείχαν ο Μανώλη Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα ως «Τρίο Μπριλάντε».

Με τους: Σπύρο Πούλη, Κώστα Καζάκο, Σοφία Βογιατζάκη, Νικολέττα Καρρά, Τάκη Βλαστό, Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Κατερίνα Θεοχάρη, Βασίλη Γιακουμάρο, Μαριλένα Ράδου

Σκηνοθεσία: Bασίλης Θωμόπουλος
Σκηνικά: Aντώνης Χαλκιάς
Kοστούμια: Nικόλ Παναγιώτου
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Τίνα Βαρβαρέσου
Eνορχήστρωση: Nίκος Ξύδης
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη

Ιδανικό ξεκίνημα για το 8ο Φεστιβάλ Θεάτρου , ο "Γάμος του Καραχμέτη"

 Του κ. Ανέστη Κορνέζου από  την προσωπική σελίδα  του στο Fb.

 Φωτογραφίες κ. Ειρήνη Κουνάδη

"Ο Γάμος του Καραχμέτη". (21.07.2018)

Τον Παπαδιαμάντη, τα τελευταία χρόνια το ελληνικό κοινό, τον ανακάλυψε ξανά. Διότι τον είχε εξορίσει ο φανατισμός της γλωσσικής μας βαρηκοΐας.

«Ο γάμος του Καραχμέτη» είναι ένα αριστούργημα που δημοσιεύτηκε το 1914, μετά τον θάνατο του συγγραφέα το 1911. Ένας πλούσιος Έλληνας μεγαλοαστός, φίλος με τους Τούρκους κατακτητές, επειδή δεν μπορεί η νόμιμη σύζυγός του να τεκνοποιήσει, απάγει μια φτωχή γειτονοπούλα και έναν ιερέα και χωρίς να χωρίσει τη γυναίκα του την παντρεύεται πάνω στην τουρκική ναυαρχίδα που ναυλοχεί.

Δεν έχει γραφεί, στα ελληνικά τουλάχιστον, πιο εξαίσιο κείμενο για το μαρτύριο του να είσαι γυναίκα στον τόπο αυτό.

Αυτή η Σεραϊνώ αλλά και η βίαια απαχθείσα δεύτερη σύζυγος, θύματα και οι δύο, ανήκουν στα μεγάλα πορτρέτα, τα ζωγραφισμένα με ταπεινά υλικά της ελληνικής πεζογραφίας, αλλά και σύμβολα τραγικά μιας κοινωνίας στρεβλής και εντέλει αφύσικης.

Η κ.Όλια Λαζαρίδου διασκευάζοντας το διήγημα, κράτησε τον αφηγηματικό του πυρήνα και αξιοποίησε τη θεατρικότητα της καθημερινότητας των ηρώων. Με δύο ηθοποιούς άψογους, την κ.Μαρία Δαμασιώτη και τον κ.Νικόλαο / Γεώργιο Χαλδαιάκη, ξετύλιξε τη μουσική του παπαδιαμαντικού κειμένου και τη σημαίνουσα συμπεριφορά του θύτη και του θύματος. Ο "δικός μας" κ.Χαλδαιάκης μάλιστα, καθότι και ψάλτης, έφτασε τις σκηνές σε μια μουσική απογείωση, αφού διανθίστηκε με έξοχα δημοτικά τραγούδια, ερωτικά και του γάμου.

Μέσα σ' ένα απέριττο σκηνικό και φόντο το φυσικό τοπίο της Πλάκας κάτω από την Ακρόπολη (χώρους που κυκλοφορούσε ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης), οι δύο ηθοποιοί με την έξοχη δασκάλα τους δημιούργησαν ένα σκηνικό ποίημα υψίστου κάλλους και ήθους.

Μια βραδιά υπέροχη χωρίς ρετρολαγνία και δήθεν νοσταλγίες. Αυτή ήταν η εξαιρετική πρεμιέρα του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου, που και φέτος έχει στο line-up του φοβερά δυνατές παραστάσεις με πρωτοκλασάτα ονόματα. Η οργανωτική επιτροπή με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο και τις κυρίες και κυρίους Σαλπέα Αικατερίνη, Κουκούλη Μαίρη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα και Μπήτρου Νεκταρία, μάς επιφυλάσσουν μια δροσερή πολιτιστική ανάσα μέσα στον δυσβάσταχτο καύσωνα της καθημερινότητάς μας.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Όλια Λαζαρίδου

Σκηνικά- Κοστούμια: Όλια Λαζαρίδου, Δάφνη Ρόκκου

Παίζουν:

Μαρία Δαμασιώτη

Νικόλαος Γεώργιος Χαλδαιάκης

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη