O Βαγγέλης και η Δέσποινα έριξαν την αυλαία του 7ου Φεστιβάλ Θεάτρου

   Με  μια εμπευσμένη παράσταση - χειροποίητη και παραγωγή του 6ου Φεστιβάλ Θεάτρου - έπεσε  η αυλαία  του 7ου Φεστιβάλ Θεάτρου τη Δευτέρα  7 Αυγούστου το βράδυ στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας.

   Ο Βαγγέλης Πιτσιλός η Δέσποινα Γιαννούλη επί σκηνής και η Βασιλική Ταντάουι στα φώτα και τα  βίντεο αποζημίωσαν με τον καλύτερο τρόπο  τους θεατές  τους που έσπευσαν να χαρούν τη δουλειά  τους και φέτος. 'Μεατξύ συρμού και αποβάθρας" το ζητούμενο είναι η επικοινωνία, η επαφή.

Γράφει σχετικά ο κ. Ανέστης Κορνέζος στην προσωπική του σελίδα  στο Fb.

"Επικοινωνία". Μια κοσμική τραγωδία. Ένα από τα προβλήματα στη χώρα μας είναι ότι οι έννοιες έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα. Παρατηρείται, έντονα το φαινόμενο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να πραγματοποιείται μια γενικευμένη κατάχρηση της σημασίας και του νοήματος των εννοιών. Λέξεις, φορείς συγκεκριμένων νοημάτων, που η ορθή χρήση τους συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για την ουσιαστική επικοινωνία και κατ’ επέκταση για την εύρυθμη λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας, επανοηματοδοτούνται συνεχώς αυθαίρετα χάνοντας, στην χρήση τους τουλάχιστον, παντελώς την πραγματική τους σημασία.

Αυτό το καυτό κοινωνικό ζήτημα, επέλεξαν να καυτηριάσουν οι δύο νέοι, ταλαντούχοι Αιγινήτες ηθοποιοί, ο κ.Βαγγέλης Πιτσιλός και η κ.Δέσποινα Γιαννούλη, με το έργο τους "Μεταξύ Συρμού & Αποβάθρας".

Με άλλα λόγια, η έλλειψη επικοινωνίας και η συνεχής δημιουργία μη υγειών σχέσεων δεν είναι για τους ηθοποιούς, απλά ένα τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελεί προϊόν μιας μαθημένης αδυναμίας και μιας μαθημένης συμπεριφοράς στα πλαίσια της οποίας το άτομο καταδικάζει τον εαυτό του ως αποτυχημένο και ανίκανο μέσα σε σχέσεις αρνητικές που διαρκώς υποβαθμίζουν την επικοινωνία του. Με κύριο άξονα τους, τον έρωτα και τις σχέσεις, ο Βαγγέλης και η Δέσποινα, αφηγούνται μια πορεία αιώνων για να μελετήσουν θεατρικά, αν το "πολύ" στην επικοινωνία, έφερε τελικά και το "ευ". Από την παντομίμα και τη νοηματική γλώσσα, μέχρι τα ταχυδρομικά περιστέρια και τα σύννεφα καπνού και από το Messenger έως τα SMS, ο επίλογος είναι ένας: πλέον οι Σχέσεις νοσούν επειδή ασθενεί και η Επικοινωνία.

Τα δυο παιδιά, αποτελούν ένα από τα καλύτερα δείγματα του τοπικού θεάτρου, με φρέσκιες ιδέες, πολύ ενέργεια και φυσικά μπόλικο ταλέντο. Εξαιρετική και η δουλειά της κ.Βασιλικής Ταντάουι στα ενδιάμεσα video. Πρόκειται, εν κατακλείδι, για μία ομάδα που σίγουρα στο μέλλον θα συνεχίσει να μας προσφέρει όλο και μεγαλύτερα πράγματα.

Αυτές τις ημέρες που διήρκησε τούτη η καλλιτεχνική γιορτή του Φεστιβάλ, η Αίγινα και οι ψυχές μας γέμισαν από την ύψιστη τέχνη του Θεάτρου. Βραδιές που ευωδίαζαν θερινό αεράκι, ταλέντο και ευγένεια ψυχής. Η Επιτροπή του Θεάτρου (Οικονόμου Νίκος, Μπήτρος Γιώργος, Κουκούλη Μαίρη, Σταυρίδου Μαίρη, Χαρτοφύλακα Μάρθα, Νεκταρία Μπήτρου) με προεξάρχοντα τον κ.Γιώργο Μπήτρο, πάσχισαν και κοπίασαν για να απολαύσουμε παραστάσεις επιπέδου και για κάθε καλλιτεχνική προτίμηση. Η ΚΕΔΑ, για άλλη μια φορά βρίσκεται πλάι στον πολίτη και δικαιολογεί το όνομά της ως Υπηρεσία Κοινής Ωφέλειας. Διότι, η Τέχνη δεν μπορεί παρά να ωφελεί και μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να προσφέρει στην ψυχή μας.

Φωτό: Ανέστης Κορνέζος

"Η σονάτα του σεληνόφωτος" από την κ.Κ. Διδασκάλου.

   Με  την  τρίτη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Θέατρου Αίγινας, η κ. Κατερίνα Διδασκάλου ερμήνευσε μοναδικά  το ερωτικό αριστούργημα  του Γιάννη Ρίστου, τη "Σονάτα  του Σεληνόφωτος"  σε μια κατάμεστη αυλή που υποκλίθηκε μπροστά  στο ταλέντο, την τεχνική και την υποκριτική της δεινότητα.

Ο κ. Ανέστης Κορνέζος  γράφει σχετικά  στην προσωπική του σελίδα  στο Fb 

 

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος γραμμένη το 1956, η πρωιμότερη από τις μακρές συνθέσεις της Τέταρτης Διάστασης, σημαδεύει με την ιδιότυπη μορφή και ατμόσφαιρά της, το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, όχι μόνο για το έργο του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και για την Ελληνική ποίηση γενικότερα. Στην αφετηρία της πιο αίθριας εποχής για την προσωπική και δημιουργική ζωή του ποιητή, φαίνεται να ανασύρει από το παρελθόν βιώματα, αγωνίες και συγκινήσεις που δεν ανιχνεύονται στα ποιήματα της προηγούμενης ηρωικής και επαναστατικής δεκαετίας του Ρίτσου.

Στη συνείδηση του ποιητή αντανακλώνται ιδεολογικές ανακατατάξεις που συνταράζουν την εποχή αυτή τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, στον οποίο ιδεολογικά και πολιτικά είναι ενταγμένος ο Ρίτσος. Ο ποιητής νιώθει επιτακτική την ανάγκη να επανατοποθετηθεί απέναντι στον κόσμο, γιατί του είναι αδύνατο να μη σκέφτεται το αύριο. Και για να το καταφέρει, καταφεύγει στη διαλεκτική της «υποκριτικής»: σε «προσωπεία» μυθικά ή σε στερεότυπα (πχ. θεατρικούς ρόλους). Στη φωνή τους σμίγει η αλήθεια του άλλοτε και του τώρα, του απώτατου και του τρέχοντος, του εγγύς και του μακράν, διανοίγοντας την προοπτική του μέλλοντος για ό,τι γνωρίσαμε, για τον «κόσμο του χθες».

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, από τα πιο αγαπημένα και γνωστά κείμενα του Ρίτσου, είναι ένας σκηνικός μονόλογος, μια «εκ βαθέων» εξομολόγηση, μια παρατεταμένη ικεσία για ζωή κι ελπίδα, μέσα από ροή παραστάσεων και συμβόλων.
Η κ.Κατερίνα Διδασκάλου, γνώριμη πια στο τοπικό θεατρόφιλο κοινό, αφού τη γνωρίσαμε ως «Πόρνη από Πάνω» και ως «Απολυμένη» από τις κοσμικές στήλες των fashion icon περιοδικών, ενδύεται τη βραδινή της τουαλέτα και βγάζει ίσως την πιο ώριμη καλλιτεχνικά κραυγή της. Αυτήν της εναγώνιας, υπαρξιακής αναμονής που μόνο μια Γυναίκα μπορεί να βιώσει. Η τραγικότητά της ηρωίδας που ενσαρκώνει άλλωστε, οφείλεται στο γεγονός πως έχει πλήρη συνείδηση της τραγικότητάς της.

Αναμφίβολα εχθές, κάπου εκεί ψηλά, από μια άκρη του Αιγινήτικου ουρανού, παρακολουθούσε το έργο και ο ίδιος ο Γιάννης, καπνίζοντας χαμογελαστά και περήφανα.

Σε μια βραδιά που ήταν λουσμένη όχι μόνο από το Σεληνόφως, αλλά και από τη λάμψη της θεατρικής ερμηνείας, η κ.Διδασκάλου μάς παρακάλεσε να την «αφήσουμε να έρθει μαζί μας». Και πώς να αρνηθείς μια τέτοια ικεσία…

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη

"Ποιός μου πήρε το όνειρο"

    Με  το απόσπασμα από  την "Ελλαδογραφία"  του ηθοποιού και σκηνοθέτη Γιάννη Βούρου, "Ποιός μου πήρε το όνειρο"  το 7ο Φεστιβάλ Θεάτρου αντικατέστησε  την παράσταση Caveman, επιδεικνύοντας γρήγορα αντανακλαστικά. Η παράσταση με την ηθοποιό Τζωρτζίνα Κώνστα παρά  τη μικρή δημοσιότητα  που έλαβε  λόγω περιορισμένου χρόνου κατόρθωσε να συγκεντρώσει τους πιστούς θεατρόφιλους της Αίγινας  την Κυριακή 30 Ιουλίου στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου Αίγινας.

 Γράφει ο Ανέστης Κορνέζος:

Η παραγωγή που αντικατέστησε τον Caveman, αποδείχθηκε πολύ δυνατή επιλογή. Μπορεί η περιοδεία του Θανάση Βισκαδουράκη να ακυρώθηκε πανελλαδικά λόγω ασυμφωνίας του ηθοποιού με την εταιρεία του, η παράσταση "Ελλαδογραφία" του ηθοποιού και σκηνοθέτη κ.Γιάννη Βούρου όμως που βρέθηκε στη θέση της, ικανοποίησε πλήρως όλους όσους βρέθηκαν στην αυλή του Λαογραφικού χθες την Κυριακή. Μέσα από έναν ζεστό και τρυφερό μονόλογο επιχειρείται μια αναδρομή στην Ιστορία του τόπου από τις αρχές του Ελληνικού Πολιτισμού έως τις μέρες μας.

Γίνεται μια αναφορά στην Ιστορία και τις ρίζες της χώρας μας με αποσκευές τον Λόγο, την Ιστορία και τα Πρόσωπα που σημάδεψαν την κάθε εποχή. Η αναδρομή ξεκινά από την Αρχαία Ελλάδα και σταματά σε κομβικά σημεία και περιγραφές που έχουν πλάσει την Ιστορία της Ελλάδας.

Τους σημαντικούς αυτούς σταθμούς, που εκφράζονται μέσα από ένα αντιπροσωπευτικό λυρικό κείμενο, δένει η ταλαντούχα ηθοποιός κ.Τζωρτζίνα Κώνστα. Με δύναμη, ειλικρίνεια και συγκλονιστικό λόγο, κατάφερε να παρασύρει το κοινό μαζί της, σε ένα ταξίδι γεμάτο ήλιο, θάλασσα, με μυρωδιές πορτοκαλιού και ασβέστη.

Ένα κείμενο, που παριστάνει ανάγλυφα την πορεία της πατρίδας μας ανά τους αιώνες, με τιμιότητα, αντικειμενικότητα και προπαντός, άπλετο Ελληνικό Φως.
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη