"Η σονάτα του σεληνόφωτος" από την κ.Κ. Διδασκάλου.

   Με  την  τρίτη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Θέατρου Αίγινας, η κ. Κατερίνα Διδασκάλου ερμήνευσε μοναδικά  το ερωτικό αριστούργημα  του Γιάννη Ρίστου, τη "Σονάτα  του Σεληνόφωτος"  σε μια κατάμεστη αυλή που υποκλίθηκε μπροστά  στο ταλέντο, την τεχνική και την υποκριτική της δεινότητα.

Ο κ. Ανέστης Κορνέζος  γράφει σχετικά  στην προσωπική του σελίδα  στο Fb 

 

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος γραμμένη το 1956, η πρωιμότερη από τις μακρές συνθέσεις της Τέταρτης Διάστασης, σημαδεύει με την ιδιότυπη μορφή και ατμόσφαιρά της, το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, όχι μόνο για το έργο του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και για την Ελληνική ποίηση γενικότερα. Στην αφετηρία της πιο αίθριας εποχής για την προσωπική και δημιουργική ζωή του ποιητή, φαίνεται να ανασύρει από το παρελθόν βιώματα, αγωνίες και συγκινήσεις που δεν ανιχνεύονται στα ποιήματα της προηγούμενης ηρωικής και επαναστατικής δεκαετίας του Ρίτσου.

Στη συνείδηση του ποιητή αντανακλώνται ιδεολογικές ανακατατάξεις που συνταράζουν την εποχή αυτή τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, στον οποίο ιδεολογικά και πολιτικά είναι ενταγμένος ο Ρίτσος. Ο ποιητής νιώθει επιτακτική την ανάγκη να επανατοποθετηθεί απέναντι στον κόσμο, γιατί του είναι αδύνατο να μη σκέφτεται το αύριο. Και για να το καταφέρει, καταφεύγει στη διαλεκτική της «υποκριτικής»: σε «προσωπεία» μυθικά ή σε στερεότυπα (πχ. θεατρικούς ρόλους). Στη φωνή τους σμίγει η αλήθεια του άλλοτε και του τώρα, του απώτατου και του τρέχοντος, του εγγύς και του μακράν, διανοίγοντας την προοπτική του μέλλοντος για ό,τι γνωρίσαμε, για τον «κόσμο του χθες».

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, από τα πιο αγαπημένα και γνωστά κείμενα του Ρίτσου, είναι ένας σκηνικός μονόλογος, μια «εκ βαθέων» εξομολόγηση, μια παρατεταμένη ικεσία για ζωή κι ελπίδα, μέσα από ροή παραστάσεων και συμβόλων.
Η κ.Κατερίνα Διδασκάλου, γνώριμη πια στο τοπικό θεατρόφιλο κοινό, αφού τη γνωρίσαμε ως «Πόρνη από Πάνω» και ως «Απολυμένη» από τις κοσμικές στήλες των fashion icon περιοδικών, ενδύεται τη βραδινή της τουαλέτα και βγάζει ίσως την πιο ώριμη καλλιτεχνικά κραυγή της. Αυτήν της εναγώνιας, υπαρξιακής αναμονής που μόνο μια Γυναίκα μπορεί να βιώσει. Η τραγικότητά της ηρωίδας που ενσαρκώνει άλλωστε, οφείλεται στο γεγονός πως έχει πλήρη συνείδηση της τραγικότητάς της.

Αναμφίβολα εχθές, κάπου εκεί ψηλά, από μια άκρη του Αιγινήτικου ουρανού, παρακολουθούσε το έργο και ο ίδιος ο Γιάννης, καπνίζοντας χαμογελαστά και περήφανα.

Σε μια βραδιά που ήταν λουσμένη όχι μόνο από το Σεληνόφως, αλλά και από τη λάμψη της θεατρικής ερμηνείας, η κ.Διδασκάλου μάς παρακάλεσε να την «αφήσουμε να έρθει μαζί μας». Και πώς να αρνηθείς μια τέτοια ικεσία…

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη