Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

"Πολυτεχνίτης κι Ερημοσπίτης". Η 2η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου

 Του κ. Ανέστη Κορνέζου. 
Φωτογραφίες Ειρήνη Κουνάδη

Υπάρχει μια γενικευμένη αίσθηση στους κύκλους του "σοβαρού" θεάτρου, πως το φερόμενο ως εμπορικό έχει πουλήσει την ψυχή του στον άρχοντα του κέρδους και έχει απολέσει και την τελευταία υπόνοια ποιότητας. Μέγα λάθος, καθώς η παράσταση που παρακολουθήσαμε πρόσφατα στα πλαίσια του Φεστιβάλ απέδειξε πως το αγνό λαϊκό θέατρο είναι μια κατηγορία από μόνο του και συνεχίζει να ζει ατόφιο και περήφανο.
Λίγο πολύ, όλοι έχουμε πετύχει σε ζάπινγκ τη θρυλική πλέον ταινία των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου. Όλοι θυμόμαστε τον φτωχό επαρχιώτη που αναγκάζεται να εγκατασταθεί στην Αθήνα για μια καλύτερη οικονομικά ζωή, και που μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις κάνει όποια δουλειά του προτείνουν, με αποτέλεσμα να μην στεριώνει πουθενά και να γυρίσει τελικά στο χωριό του.
Φέτος, η ταινία που από το 1963 ψυχαγωγεί γενιές Ελλήνων (πόσοι δεν έχουμε ξεκαρδιστεί στην κλασσική σκηνή με τη μακαρονάδα ή στις σπαρταριστές ατάκες του φωτογραφείου, όσες φορές και αν έχουμε παρακολουθήσει τον Πολυτεχνίτη) γνώρισε ένα σεβαστό και απόλυτα πετυχημένο remake στο θέατρο Αθηνά, και εμείς είχαμε την τύχη στα πλαίσια του 8ου Φεστιβάλ Θεάτρου να απολαύσουμε άλλη μια παράσταση που στην Αθήνα είναι ήδη talk of the town.










Πολλοί κατευθυνθήκαμε προς τη σκηνή προκατειλημμένοι, όμως εκείνος που είχαμε όλοι στο μυαλό, ο πρώτος Ερημοσπίτης διδάξας, έλαμπε δια της απουσίας του. Είναι όντως σπάνιο μια διασκευή να αποστασιοποιηθεί από το πρωτότυπο και να συνεχίζει να κουβαλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Εδώ όμως είχαμε μια παράσταση βασισμένη μεν στο σενάριο της ταινίας, αλλά με θεατρική ταυτότητα, που σκοπό είχε να ψυχαγωγήσει το κοινό και να του χαρίσει δυο ώρες ατόφιου γέλιου. O Σπύρος Πούλης κατάφερε να παρουσιάσει μια ολόδική του ερμηνεία, χωρίς να φέρει στο μυαλό τον -ξέρετε ποιόν-. Μεταφέροντας όλα τα κωμικά στοιχεία του κλασικού ηθοποιού, ακόμη και χαρακτηριστικές γκριμάτσες, χωρίς ωστόσο να πέσει ούτε στιγμή στην παγίδα της μίμησης που θα μπορούσε εύκολα να τον μεταμορφώσει σε μια καρικατούρα, έκανε δικό του το κάθε στοιχείο του σεναρίου. Ο υπόλοιπος θίασος, φέρει και εκείνος ένα κύρος μακράς θεατρικής εμπειρίας, πλαισιώνοντας όμορφα τον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, αρχικά είχε γράψει το έργο προοριζόμενο για θεατρική σκηνή, που όμως τελικά γνώρισε την μεγάλη του επιτυχία στον κινηματογράφο, με τη διασκευή που έκαναν με τον Αλέκο Σακελλάριο. Βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 30 Σεπτεμβρίου 1963, σε παραγωγή Γιάννη Καρατζόπουλου & ΣΙΑ ενώ στην ταινία συμμετείχαν ο Μανώλη Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα ως «Τρίο Μπριλάντε».
Με τους: Σπύρο Πούλη, Κώστα Καζάκο, Σοφία Βογιατζάκη, Νικολέττα Καρρά, Τάκη Βλαστό, Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Κατερίνα Θεοχάρη, Βασίλη Γιακουμάρο, Μαριλένα Ράδου
Σκηνοθεσία: Bασίλης Θωμόπουλος
Σκηνικά: Aντώνης Χαλκιάς
Kοστούμια: Nικόλ Παναγιώτου
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Τίνα Βαρβαρέσου
Eνορχήστρωση: Nίκος Ξύδης
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου