Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

«Επάγγελμα Πόρνη». Η 3η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου.

 Ο άσχημος καιρός αποδείχτηκε τελικά ο μεγάλος αντίπαλος της Λιλής Ζωγράφου, που ανάγκασε  την παράσταση του έργου της "Επάγγελμα πόρνη" να δοθεί σε κλειστή αίθουσα -  την αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας - καλώντας  την ερμηνεύτρια κ. Αλεξάνδρα Παλαιολόγου να αναμετρηθεί με αντίξοες σκηνικές συνθήκες και μεγάλη ζέστη. Ωστόσο ο καιρός στέρησε τη δυνατότητα σε πολλούς θεατές να παρακολουθήσουν την παράσταση  του έργου: "Επάγγελμα πόρνη"  που ήταν και  η τρίτη κατά σειρά παράσταση  του 8ου Φεστιβάλ  Θεάτρου Αίγινας.
 Παραθέτουμε  το μεστό κείμενο  του κ. Ανέστη Κορνέζου πλαισιωμένο από  τις φωτογραφίες  της κ. Ειρήνης Κουνάδη.

    Του κ. Ανέστη Κορνέζου. 
Ιδιαίτερα δυναμική η συνέχεια του Φεστιβάλ Θεάτρου καθώς, μετά τον Γάμο του Καραχμέτη και τον Πολυτεχνίτη που έτυχαν θερμής υποδοχής από το πολυάριθμο κοινό του νησιού, σειρά είχε η κ.Αλεξάνδρα Παλαιολόγου με το έργο της Λιλής Ζωγράφου, «Επάγγελμα Πόρνη».
Το 13ο κατά σειρά έργο της συγγραφέως από ένα σύνολο 24 βιβλίων και το δεύτερο μεγαλύτερο σε επανεκδόσεις της. Πύρινη, μαχητική και αντισυμβατική η γραφή της. Ένας σοκαριστικός αυτοβιογραφικός μονόλογος που τσακίζει κόκκαλα, ξυπνάει μνήμες και επιχειρεί να αφυπνίσει συνειδήσεις.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο που εισέβαλε η ηθοποιός στη σκηνή, μέχρι το τσιγάρο αποφόρτισης στο τέλος της παράστασης, φαίνεται ότι έβαλε την ψυχή της σε αυτόν τον απαιτητικό μονόλογο. Άνοιξε την παλέτα των συναισθημάτων της και ζωγράφισε την κάθε φράση με ό,τι της άρμοζε: απογοήτευση, ειρωνεία, περιφρόνηση, αυτοπεποίθηση, αγωνία, μοναξιά. Ειδικά στο δεύτερο μέρος, που το ξεχωρίζει και η ίδια η ηθοποιός ως μάνα το αγαπημένο της παιδί, η ρεαλιστική της θεατρική απόδοση ήταν τέτοια που μας οδήγησε να φαντασιωθούμε ότι δεν είναι μόνο η Γυναίκα που αφηγείται, αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ως πολύπαθος λαός που εκδίδεται και βιάζεται, συνειδητά και ασύνειδα.
Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε την ηρωίδα στην προσπάθειά της να αλλάξει το αναγραφόμενο επάγγελμα στο διαβατήριό της, ώστε να μπορέσει να εγκαταλείψει την χώρα. Τα ευτράπελα και η πηγαία ανάγκη για αφήγηση των πεπραγμένων επέτρεπαν στο γέλιο και τη συγκίνηση να εναλλάσσονται στις καρδιές.
Μια πιο σκληρή και με σχεδόν καθόλου στοιχεία χιούμορ ιστορία ήρθε να διαδεχτεί την πρώτη. Η αποκάλυψη της ψυχιατρικής κλινικής όπου βρίσκεται έγκλειστη η συγγραφέας, ξετυλίγει ένα κουβάρι γεγονότων τα οποία της έδωσαν περαιτέρω τροφή για αγώνα και δημιουργία. Το σκληροτράχηλο πνεύμα δεν επέτρεψε σε τίποτα να το κατασπαράξει, αντιθέτως το βοήθησε να βρει τον μίτο και να ξεφύγει από τον εφιαλτικό λαβύρινθο.
Ο Ένκε Φεζολλάρι σκηνοθετικά επιτέλεσε με επιτυχία όχι μόνο τα προαπαιτούμενα, αφ’ενός την πλήρη αφοσίωση του θεατή προς την μονολογούσα και αφ’ ετέρου το περιθώριο στην πρωταγωνίστρια του να αναδείξει τις ερμηνευτικές της δυνατότητες, αλλά και να εγείρει πολιτικούς, κοινωνικούς, ιστορικούς και ανθρωπιστικούς προβληματισμούς, που εικάζουμε ότι ήταν και ο ευσεβής πόθος του.
Στη σκηνή του θεάτρου, μετά το τέλος της παράστασης, είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε και το έξυπνο σκηνογραφικά κολάζ με εφημερίδες της εποχής, τοποθετημένες εκεί ώστε να θυμίζουν στο κοινό γεγονότα κατά τη διάρκεια της επταετίας.
Κι αν θα μπορούσαμε να συμπτύξουμε σε μία φράση ολόκληρη αυτή τη μία ώρα θεατρικής απόλαυσης, δεν θα ήταν άλλη από το αγαπημένο ρητό της ίδια της συγγραφέως:
«Η ζωή νικά».

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου