«Η Παρέλαση», της Λούλας Αναγνωστάκη. Η 3η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου

 Του  Ανέστη Κορνέζου

Στην «Παρέλαση», δύο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης, γίνονται μάρτυρες της φρικαλέας έκβασης μιας στρατιωτικής παρέλασης που πραγματοποιείται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Τα δύο παιδιά θα παρακολουθήσουν την πορεία και την κατάληξη της παρέλασης μέσα από το παράθυρο στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Τραγική φιγούρα των γεγονότων που πρόκειται να συμβούν, είναι ο προοδευτικός πατέρας των παιδιών, ο οποίος εκτελείται μπροστά στα μάτια τους. Τελικά, η παρέλαση που θα πλημμύριζε με εθνική περηφάνια τις καρδιές της Ζωής και του Άρη καταλήγει σε αιματοχυσία και τα δύο αδέλφια συγκλονίζονται, εφόσον έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή αλήθεια.

Ο πόλεμος τελείωσε, όμως παραμένουν ακόμα αιχμάλωτοι του σπιτιού τους και ενός εξίσου δεσποτικού καθεστώτος που παραμονεύει. Η μοναξιά και η ενοχή εντείνουν το ψυχικό τραύμα που έχει σημαδέψει τις ψυχές του Άρη και της Ζωής όλα αυτά τα χρόνια, ήδη από τον καιρό του πολέμου μέχρι την τωρινή ζωή τους. Αυτό φαίνεται και από την έλλειψη επικοινωνίας με τον πατέρα τους και το αίσθημα της απομόνωσης, καθώς μεγαλώνουν έγκλειστοι μέσα στο σπίτι. Για να επιβιώσουν μέσα στην καθημερινή ρουτίνα βρίσκουν καταφύγιο στην ονειροπόληση και οραματίζονται τη στιγμή που θα έρθουν σε επαφή με τον έξω κόσμο. Παρά τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις ψυχολογικές διακυμάνσεις, ο ένας διαδραματίζει τον ρόλο του στηρίγματος για τον άλλο. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, γίνεται εμφανές πόσο οι ζωές μας είναι άρρηκτα δεμένες αφού οι πράξεις του καθενός έχουν «πολιτικό» αντίκτυπο στους συνανθρώπους μας. Παρακολουθούμε την αδιαφορία λοιπόν, ως καταστρεπτική πράξη. Εν κατακλείδι, απολαύσαμε μια αντιμιλιταριστική /
αντιδικτατορική παράσταση που ακροβατούσε ανάμεσα στο κοινωνικό θρίλερ και το υπαρξιακό δράμα, ένα έργο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον Stephen King ή ακόμα και από τον Edgar Allan Poe, τόσο όμορφα σκοτεινό και τόσο κλειστοφοβικά σπουδαίο…

Εξαιρετική η δουλειά ολόκληρου του καλλιτεχνικού επιτελείου. Η μεστή, λιτή και απέριττη, σκηνοθετική προσέγγιση των ηθοποιών που ερμηνεύουν παραμένει πιστή στο ύφος της Αναγνωστάκη, ενώ προσδίδει ένταση και τρυφερότητα στο λόγο τους. Οι δύο ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. Οι υποβλητικοί φωτισμοί και οι απόκοσμοι ήχοι, σε συνδυασμό με τη στρατιωτική μουσική ενισχύουν την έξωθεν απειλή που πλησιάζει.

Παίζουν: Ελένη Στεργίου / Κωνσταντίνος Μάρκελος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Σύμβουλος Δραματουργίας: Βασιλική Δεμερτζή
Μουσική: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου
Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά – Μπάμπης Καμπανόπουλος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα.
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Σχεδιασμός ήχου: Πάνος Τσεκούρας.

Η ΚΕΔΑ σε συνεργασία με την Επιτροπή του Φεστιβάλ, μάς φέρνει έργα αξιώσεων, επιπέδου και κυρίως για κάθε θεατρική προτίμηση, κυριολεκτικά δύο βήματα από το σπίτι μας. Ας υποστηρίξουμε όλοι, όσο μπορεί ο καθένας αυτή την προσπάθεια, για να μπορέσει ο θεσμός αυτός να δυναμώσει ακόμα περισσότερο και να συντηρηθεί αυτή η κοιτίδα θεατρικού ανταμώματος.

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη