Κυριακή 5 Αυγούστου 2018

«Πεθαίνω σαν χώρα». Η 5η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου (01.08.2018)

 Η  βροχή και ο ασταθής καιρός ταλαιπώρησε την παράσταση "Πεθαίνω σα χώρα" αλλά και πολλούς θεατές. Πολλοί έχασαν την παράσταση λόγω αλλαγής ημερομηνίας, αλλά και κάποιοι αναγκάστηκαν ενώ είχαν αγοράσει εισιτήριο να το εξαργυρώσουν. Η παράσταση δόθηκε τελικά την Τετάρτη 1 Αυγούστου μπροστά σε ένα κοινό που επεφύλαξε στον ερμηνευτή κ. Τ. Μπλάτζιο ένα θερμό χειροκρότημα.

 
Για την παράσταση γράφει ο κ. Ανέστης Κορνέζος στην προσωπική του σελίδα στο facebook. Φωτογραφίες Ειρήνη Κουνάδη.

Πόσο γνωστός είναι ο κορυφαίος Θεσσαλονικιός συγγραφέας του εμβληματικού κειμένου που παρακολουθήσαμε την 1η του Αυγούστου; Tο πολυδαίδαλο έργο του δυστυχώς παραμένει άγνωστο. Ήταν μόλις 34 ετών όταν έγραψε το ανυπέρβλητο «Πεθαίνω σαν χώρα». Και προκάλεσε σάλο καθώς εδώ και 35 χρόνια οι φράσεις αυτού του κειμένου-ορόσημο για τον ελληνικό νεωτερισμό, μιλούν βαθιά μες στην καρδιά κάθε σκεπτόμενου πολίτη: «Μισώ αυτήν τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα… Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη και φόνισσα… [] Έχω μέσα μου τη μοίρα της. Πεθαίνω σαν χώρα».
Ποιος άλλος έχει αφηγηθεί με τόσο πυρετικό ποιητικό λόγο τη συνθήκη του «να είσαι Έλληνας»;
Στο κύριο και μεγαλύτερο μέρος του έργου εξιστορούνται τα ποικίλα πάθη και τα δεινά μιας χώρας σε κατάσταση κρίσης και κατάρρευσης – όχι μόνον από εξωτερικούς λόγους αλλά, κυρίως, εξαιτίας της εσωτερικής διαφθοράς και σήψης που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό το αδυσώπητα επίκαιρο και ειλικρινές έργο ήρθε στην αυλή του 2ου Δημοτικού, προβληματίζοντας πολλούς. Η σκληρότητα της εποχής που διανύουμε όχι μόνο ως πολίτες αλλά πρωτίστως, ως υπάρξεις, ενδεχομένως και σε όσα μελλοντικά μάς επιφυλάσσονται, παρουσιάστηκαν ανάγλυφα μέσα από τη βαθιά και ευαίσθητη ματιά ενός συγγραφέα, την ερμηνευτική δεινότητα ενός πολύ δυνατού ηθοποιού και ενός διαχρονικού έργου μοιάζει σήμερα πιο προφητικό από ποτέ.
Είναι σκληρό ή απλά ειλικρινές να ομολογεί κανείς ότι «μισεί τον τόπο του»;
Είναι όμως, ακόμα περισσότερο βάναυσο και, εν τέλει, οδυνηρό να αποσιωπά κανείς την αλήθεια και να εκπαιδεύει τις επόμενες γενιές, να μεταθέτουν ή να μην δέχονται, πάσης φύσεως χρέη και λάθη, πολλές φορές πλέον χωρίς δισταγμό ή πρόσχημα.
Το "Πεθαίνω σα χώρα" του Δημήτρη Δημητριάδη ανήκει, πιστεύουμε, στα ελάχιστα εμβληματικά κείμενα της λογοτεχνίας μας (από μιαν άποψη μπορούμε να τα συγκρίνουμε με «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου), όπου η αφήγηση παύει να είναι «αφήγηση» – ασυνήθιστο και δυσθεώρητο κατόρθωμα, και να μετατρέπεται σε βίωμα.
Αντί επιλόγου, θα θέλαμε να κλείσουμε με το εξής: εκτός από την πρώιμη αναφορά στα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων και το δυστοπικό μέλλον που το κείμενο διαγράφει, το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας, είναι τούτο το απόσπασμα που ίσως μας θυμίσει πολλά: «(…) Η κατοχή κράτησε πράγματι πολλούς αιώνες. Όσο χρειαζόταν για να εξαφανιστεί το παραδοσιακό εκτόπισμα της χώρας και να συγχωνευτεί και αυτή μες στο ευρύτατο κοσμοδιάγραμμα που κάλυπτε πια όλη την υδρόγειο (…)»

Ερμηνεία: Τάσος Μπλάτζιος
Συντελεστές:
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Τάνια Κίτσου
Διασκευή: Τάσος Μπλάτζιος
Μουσική-Ήχοι: Τάκης Μανιάτης
Καλλιτεχνική Επιμέλεια - Προβολές –: Τάνια Κίτσου
Φωτισμοί: Ιων Ξυπολιάς
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου