"Ασκητική". H 7η παράσταση του Φεστιβάλ Θεάτρου. (04.08.2018)

 Του κ. Ανέστη Κορνέζου

«Μου δώσατε μια κατάρα, σας δίνω μιαν ευχή. Σας εύχομαι να ’ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να ‘στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο εγώ.» Ν.Καζαντζάκης

Για να εκτελέσει η τέχνη την όποια της αποστολή, προαπαιτείται να υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται μέσα τους για να δημιουργήσουν ουσία από το τίποτα. Και ο κ.Βασίλης Βασιλάκης έχει από χρόνια αποδείξει, γιατί θεωρείται από τους πλέον ακάματους εργάτες του θεάτρου. Ο άνθρωπος που δίδαξε Θέατρο στην Αίγινα όπως λίγοι, που ακόμα και μετά από χρόνια απουσίας του από το νησί οι φίλοι του τον προσφωνούν "δάσκαλο", που ώθησε πολλά ντόπια παιδιά να ασχοληθούν με την υποκριτική, επέστρεψε ξανά στον τόπο που τόσο τον αγάπησε.

Η Ασκητική, επιστρέφει στο νησί που τη γέννησε πριν κάποια χρόνια τέτοια εποχή, στην αυλή του 2ου Δημοτικού αυτή τη φορά, μετά από περιπλανήσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, αποσπώντας παντού διθυραμβικές κριτικές και δίνοντάς μας ξανά τη δυνατότητα να απολαύσουμε ένα λογοτεχνικό οδοστρωτήρα ο οποίος στη θεατρική του απόδοσή, προσφέρεται ίσως περισσότερο εύπεπτος απ’ ότι σε μια ενδεχόμενη ανάγνωσή του.

Ο κ.Βασιλάκης έχει μελετήσει το κείμενο και έχει κατανοήσει πλήρως ότι, το βασικό θέμα στη θε(ματ)ολογία του Καζαντζάκη δεν είναι το αν τίθεται υπό αμφισβήτηση η ύπαρξη του Θεού. Αυτό που διακυβεύεται είναι οι ιδιότητες, η μορφή κι ο τρόπος έκφρασης του Υπέρτατου Όντος, το οποίο φανερώνεται ασύμβατο και παραλλαγμένο από τις Γραφές. Η ποιητικά μορφοποιημένη εικόνα του Θεού, που σκιαγραφείται στην Ασκητική, είναι εντελώς διαφοροποιημένη από άλλες λογοτεχνικές εκδοχές που έχει κατά καιρούς παραθέσει ο Καζαντζάκης. Πρόκειται για μια δύναμη ασυνειδητοποίητη που στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από πάσης φύσεως δεσμεύσεις και να κατακτήσει την αυτογνωσία, εξελίσσεται μέσω των ζωντανών οργανισμών και εμφυσά ψυχή στην ύλη.

Ο άνθρωπος λοιπόν, σώζει και σώζεται από τον Θεό (Salvatores Dei), τον βοηθά και συνεργάζεται με αυτόν με μια «τίμια» θα λέγαμε ανταλλαγή: ο μεν προσφέρει μια συνειδησιακή λειτουργία, ο δε το υπέρτατο αγαθό, το πρωταρχικό κατά τον συγγραφέα, ζητούμενο της ελευθερίας. (Για την ιστορία, παρόμοιες απόψεις έχουν διατυπώσει οι Bohme, Schelling και ο Bergson, του οποίου η σκέψη υπήρξε για τον Καζαντζάκη καταλυτική.)

Με έναν λόγο πεντακάθαρο και κρυστάλλινο, πότε η φιγούρα του και πότε μαζί με η επιβλητική σκιά του, ο κ.Βασιλάκης μεταφέρει με ρυθμό αυτόματων ριπών, μεταφυσικούς και οντολογικούς προβληματισμούς, πετυχαίνοντας το θαυμαστό: να αποφύγει την περσόνα ενός επί σκηνής φιλοσόφου που επιχειρεί να αποδώσει διανοητική εννοιολογία σε ένα ερμηνευτικά κλειστό σχήμα. Αντίθετα, μεταμορφώνεται στον στοχαστή καλλιτέχνη που εκφράζει τις βαθύτερες πνευματικές συλλήψεις με γλαφυρές ποιητικές εικόνες και σύμβολα, εξωτερικεύοντας τις ιδέες για τη ζωή και το θάνατο με τρόπο βιωματικό και βαθιά θρησκευτικό, κάτω από τον εναρκτήριο θρήνο φυσαρμόνικας.

Σκηνοθεσία - ερμηνεία: Βασίλης Βασιλάκης.
Θεατρική Διασκευή: Ευτυχία Δρούκα
Ενδυματολόγος: Δανάη Καββαδία
Φωτισμοί: Απόστολος Στράντζαλης

Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας