Γράφει ο κ. Ανέστης Κορνέζος. Φωτογραφία: Ειρήνη Κουνάδη.
Ζητούσα απεγνωσμένα κωμωδία. Ό,τι χρώματος και να ήταν. Επέλεξα τη μαύρη. 
Η γνωριμία μου με τη
συγγραφική ιδιότητα του Γιώργου Γαλίτη έγινε στις αρχές της χιλιετίας με τους
απολαυστικούς και εντελώς χύμα "Διαπλεκόμενους", κι αργότερα μέσα από
τα αιχμηρά σατιρικά κείμενα που έγραψε σε συνεργασία με τον Γεράσιμο Γεννατά
για την εξαίσια παράσταση "Πατριδογνωσία ή Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη".
Live δεν τον είχα παρακολουθήσει, οπότε με ιντριγκάριζε το να διαπιστώσω και
ζωντανά τη σκηνική του απεικόνιση.
Τα συνήθη κουδούνια που προειδοποιούν για την
έναρξη της παράστασης παραχώρησαν τη θέση τους σε εκκλησιαστικές καμπάνες. Η
πρώτη νύξη στα περί θανάτου είχε ήδη γίνει. Από τη μια τα απρόσωπα και μαζικά
ανδρείκελα του σκηνικού και από την άλλη η θεατρική διαπραγμάτευση με τον
θάνατο, μαζικός και εντέλει παθητικός και αυτός, μας ενσωμάτωσαν αμέσως στη
darkίλα. Τα φώτα χαμηλώνουν, ρέκβιεμ παίζουν, και ο Γιώργος Γαλίτης ως
σύγχρονος Χάρος μας καλωσορίζει. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά.
Η παράσταση είναι μία αλληλουχία δεκατριών
επικηδείων. Δεκατρείς χαρακτήρες: ποιητής, γιατρός, μάγειρας, παπάς, χήρα,
στρατηγός και άλλοι, αποχαιρετούν για τελευταία φορά ένα προσφιλές τους
πρόσωπο. Η ενδυμασία τους δηλώνει άμεσα το ποιοι είναι, αλλά και ο λόγος τους
συμπληρώνει το κοινωνικό τους status, τη σχέση τους με τον αποθανόντα, τον
τρόπο που αντιμετωπίζουν τον εκλιπόντα, το θάνατο, αλλά κυρίως τη ζωή.
Κάθε χαρακτήρας ουσιαστικά αποτελεί και μία μικρή
σάτιρα για αυτό που εκπροσωπούν, την εξουσία ή τον απλό πολίτη, ενώ μέσα από
τις μονάδες, διαμορφώνουμε μία συνολική εικόνα ενός συνόλου ατόμων. Ο σκηνικός
διάκοσμος με δεκατρείς πανομοιότυπες, δισδιάστατες, ανθρώπινες φιγούρες σε
φυσικό μέγεθος μπροστά από το φόντο, λειτούργησε πρακτικά τόσο για να υποβάλλει
την αίσθηση πολλαπλών παρουσιών (πιθανότατα… τεθλιμμένων συγγενών ή ατυχών
θυμάτων) όσο και για υπόμνηση των ρόλων, καθώς σταδιακά ο ηθοποιός τα έντυνε με
τα κοστούμια των ρόλων του. Κάθε μονόλογος διακρίνεται από εύστοχα σχόλια που
κινούνται ανάμεσα σε μοτίβα που χρωματίζονται διαφορετικά, ανάλογα με την
περίσταση, ενώ ταυτόχρονα τον ωθούν βαθμιαία προς την κορύφωση.
Ο θάνατος φοβίζει και γι’ αυτό εμπνέει, τον
διακωμωδούμε για να τον ξορκίσουμε. Διανύοντας την έβδομη θεατρική περίοδο
επιτυχίας του και με άριστες κριτικές στο ενεργητικό του, ο Γιώργος Γαλίτης,
απέδειξε πως ήταν πράγματι μία από τις ναυαρχίδες του φετινού Φεστιβάλ, αλλά
και πως εκτός σκηνής πρόκειται για έναν ζεστό, ευγενέστατο και εγκάρδιο
άνθρωπο. Γιατί καλύτερο ξόρκι από την ευθεία αναφορά σ’ εκείνο που μας φοβίζει
περισσότερο, δεν υπάρχει.
Κείμενο, ερμηνεία, σκηνογραφία: Γιώργος ΓαλίτηςΣκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης
Μουσική επιμέλεια, ενορχήστρωση: Τόλης Κετσελίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ευαγγελία Σχοινά
Φωτό: Ειρήνη Κουνάδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου